Mark (extra poging)

Voor de vierde dag op rij, stond hij er weer. Die grote witte interventiewagen. Het vleide me, die eerste keer. Ik mocht na verscheidene dagen van vandalenstreken gerust slapen. Voor het gemak liet ik de overgordijnen open, dan vond ik in het donker mijn weg naar de bovenverdieping zonder brokken. Een kogel maakte abrupt een einde aan mijn politie - carrière. En niet alleen aan de mijne, ook mijn collega die hier voor mijn huis post vatte, had het moeilijk. Mark, mijn rots en toeverlaat. We deelden alles met elkaar, alleen de liefde niet. We waren beiden getrouwd en hielden van onze partners. We hadden totaal geen behoefte om minaars te worden. Ik kreeg op deze manier een broer en hij een zusje. Wanneer ik even naar buiten gluurde, was het donker in de wagen. Niet normaal. Anders deed hij het lichtje aan en las. Was hij vandaag niet alleen? Ik zag niets, de straatlantaarn was door vandalen vernield. Net als mijn voordeur. Mijn man had het gat gedicht met een grote houten plaat. Misschien vond Mark het niet voldoende. Of had hij de vandalen in het vizier. Het kon allemaal. Ik maakte het huis nog aan kant. Bij het herschikken van de grote hoes die over de bank lag, joeg ik de kat het washok in. Daarna dimde ik het licht in de reuze grote terrariumkamer. Een ruimte waar we onze fantasie de vrije loop gelaten hadden. Het was de hoogste tijd voor onze Kameleons. Dan had ik nog een half uurtje voor het huis in volledige duisternis gehuld was. Intussen nam ik mijn breiwerk weer op. Die trui diende klaar te zijn voor het verjaardagsfeest van Mark. Ik had hem verleden week beloofd dat ik wat nieuws zou ontwerpen. Een witte rok met een rosé gespikkelde trui. Lekker zacht en niet te warm. Het portier sloeg dicht. Mijn hart kneep samen. Dit was Mark niet. Die stapte niet uit, die sloeg geen praatje met de frituurhouder van tegenover. Die bleef gewoon rustig in zijn wagen zitten. Een licht tik tegen de ruit van het terrarium. Ik liet mijn breiwerk voor wat het was. Een van de kameleons zat te zwiepen met zijn staart tegen het glas. Het scherp schelpenzand waaierde over het klein grasperkje en bedolf alle planten onder een witte laag. Het daagde me, ik was iets heel belangrijk vergeten. De schildpadjongen! Vergeten was het rare gedrag van Mark. In het terrarium was het lekker warm. Mijn blote voeten vonden het schelpenzand niet echt aangenaam om op te lopen. Maar ik moest ervoor zorgen dat mijn schildpadjes veilig in het water geraakten. Mijn mini- oceaan. Ik nam het kameleonwijfje weg van de kuil en joeg haar een Yucca in. Langzaam verwijderde ik het zand. Tien minuten later hield ik het eerste jong in mijn handen, als het licht uitging. Het is in huis aardedonker zonder straatlamp. Schuifelend bereikte ik de deur van het terrarium en hoorde een knal gevolgd door brekend glas. Mijn raam. Het eerste wat in me opkwam. Voetje voor voetje probeerde ik de bank te bereiken. De salontafel schoof ik weg en tastte met mijn voeten de grond af. Geen glas. Mijn raam bleek nog heel. Hoewel het donker was, stonden er mensen bij de Combi. Ik herkende de frituurhouder en zijn broer. Ze schenen met een zaklamp over de wagen en dan zag ik wat ik niet wilde weten. Strompelend bereikte ik het terrarium. Stootte mijn tenen tegen de deur en vloekte. In mijn hart woedde een storm. Was dit je afscheid Mark? De ultieme vernietiging van mijn zelfvertrouwen? Waarom deed je zo stom? Waarom? Op de dikke eikenstronk viel ik neer. Wanneer stopte het afscheid nemen op deze manier? Mijn mobieltje trilde in mijn zak van mijn pyjamabroek. Ik lachte, waarom ben je zo lomp om in het donker door je huis te schuifelen als je een lamp op zak hebt, trien? Een berichtje van Mark, zijn laatste. Een nogal dom verzoek waar we een week geleden nog een gesprek over hadden. Neem je mijn Iguanna’s over? Ja, nu verplichtte je me. Die beesten gingen dood zonder zorg. Ik bedwong me om niet terug te zenden. Ik wist immers dat hij hier voor mijn deur dood in zijn interventiewagen lag. Een piepend geluid. Met mijn mobieltje lichtte ik in de kuil. De jongen hadden me niet nodig. Ze konden waar ze instinctief voor geprogrammeerd waren. Leven! Een paar minuten later spookte het blauw licht in het terrarium. De dieren waren allemaal onrustig. Ik besloot dan om de natuur zijn werk te laten doen en ging terug naar de woonkamer. Vandaar liet ik de blinden zakken voor de terrariumkamer. Zo kregen mijn beesten een beetje rust. De achterdeur kraakte. Mijn man kwam thuis van de late shift.
“Gezien?”vroeg hij.
Ik knikte.
“Dan weet je dus dat het Mark niet is.”
Zonder mijn man van verder commentaar te voorzien, snelde ik buiten. Pyjama of niet, de buren konden me de pot op. Ik wilde zeker zijn dat mijn broer nog leefde. Hij zat verloren op mijn stoeptrapje. Ik vloog hem in de armen.
“Die vandalen ,meis, waren gevaarlijk. Ze hebben Willy omgelegd.”klonk het benepen van hem.
“Goddank ben je niet alleen gekomen zoals altijd.”
“Je bent nogal geschrokken zeker? “
“Ja, wezenloos.”
“Dat zie ik. In pyjama langs de straat,’ grinnikte Mark.
“Je veranderd ook nooit pestkop.”
Ik barstte gelijk in tranen uit. Mijn lieve collega en broer. De andere collega’s hielden me weg bij de wagen. Ik kende Willy, alleen had ik niet zoveel contact met hem. Hij was dan ook van een andere politiezone. Maar het deed me toch verdriet. Deze man hoefde niet te sterven voor mijn veiligheid. Waarom nam het uitschot ook steeds de verkeerde mensen? Ik werd minder gemist. Mijn leven was helemaal niet zo belangrijk. Mijn man zou verder voor de dieren zorgen, want we waren kinderloos.
“Hups, terug binnen jij. Je staat te daveren van de kou.”
“Nee, ik wacht mee met je. Hetgeen wat komt, hoef je niet in je eentje te doorstaan.”
“Ga je tenminste aankleden, bibbergat.”
Ik vloog naar binnen al moest ik achterom. In geen tijd stond ik weer langs de voorkant van mijn huis. Geen Mark te bespeuren. Ik sprak een collega aan en vroeg waar Mark naar toe was. Hij antwoordde dat hij hem naar de achterkant van de wijk had zien wandelen. Het kon niet, dan moest ik hem gepasseerd zijn.
De begrafenisondernemer vertrok met Willy. Het werd even stil. Door een bekend geluid werd die stilte stuk gereten.
“Neen!!” gilde ik en snelde naar de poort die toegang bood tot de achterkant van de woonwijk.
“Bergen staan blijven!!”hoor ik achter me, eisend.
Mijn wereld stond stil. Voorgoed. Als ik wakker werd op de spoedafdeling bleef het beeld me voor de ogen komen. Hij zat tegen de muur van de poort, gezichtsloos. Dat spookbeeld geraakte ik nooit meer kwijt. Het verdriet liet geen levensvreugde meer toe, noch toenadering van mensen. Het afscheid nemen op deze manier, stopte nooit. Het maakte me machteloos. Preventie, het stomste woord ooit uitgevonden door domme mensen. Men kon zelfdoding nooit voorkomen. En de ‘Waarom’ bleef altijd onbeantwoord.

ghislaine.bergen@telenet.be

Hey Ghislaine,

Het is een leuk verhaaltje, al vond ik het moeilijk om er echt in te komen.
Het komt over als een flinke lap tekst zonder ademruimte.
Ook haal je een paar VT en TT door elkaar en staan er een paar kleine taalfoutjes in.

Voor mij persoonlijk vond ik het ook lastig lezen omdat ikzelf zo heet en het is wellicht heel stom, maar dat leest echt raar. Is overigens geen punt van feedback ofzo hoor.


Mooi verhaal.

Greetszz,
A

Ik vond het erg lastig lezen zonder ruimtes ertussen maar heb toch mijn best gedaan.
Wat ik een beetje storend vond was het volgende stukje:

Je bent nogal geschrokken zeker? “
“Ja, wezenloos.”
“Dat zie ik. In pyjama langs de straat,’ grinnikte Mark.
“Je veranderd ook nooit pestkop.”
Ik barstte gelijk in tranen uit.


Als iemand dood is, jij zo overstuur bent dat je in pyama over straat rent en je broer gaat "grinniken" zou ik hem persoonlijk slaan en ik zou hem absoluut geen "pestkop" noemen, dat vind ik nogal kinderlijk overkomen in dit geval.

Verder snap ik eerlijk gezegd niet wie er nou waar, wanneer en waarom dood is gegaan, broer, collega, collega-broer, allebei ?
Kogel, zelfmoord ?
Ik had de indruk dat "Mark" voor het huis postte maar dat bleek ineens een andere collega te zijn?

Eerst was "Willy" omgelegd en later vertrok hij met iemand?

Sorry voor het commentaar, ik heb het zeker 6 keer gelezen maar ik snap het gewoon niet.


Is dit ook voor de "schelpenzand" wedstrijd?

Groetjes,

Ook ik had moeite met het verhaal, vooral het eerste deel is een lange lap tekst.
Het verhaal komt rommelig op me over en ik begreep het einde ook niet helemaal.

groetjes, Johan

Hoi,
Iedereen bedankt voor de goede reacties. Maar hoe haal ik dit onding nou weg. Na drie mislukte pogingen weet ik het niet meer.
Greatz,
Ghislaine

Als je een bericht echt wilt verwijderen, kun je rechtsboven op de knop verwijderen drukken. Mocht dat niet lukken, laat het weten, dan kan ik het bericht voor je verwijderen.

Hoi Ghislaine,

Schrijven vergt oefening.
Drie pogingen is net beginnen, zo slecht is het niet hoor.

groetjes, Johan