nieuwe poging

De vogelkooi lag op de grond. Rondom kleefde bloed op vloer en wanden. Het corpus delict hing scheefgezakt over de groene relax. Boven alle hoofden kraste een hese papegaai bruut de doodse stilte stuk. Op het hoopje schelpenzand stak het moordwapen schril af tegen de witte ondergrond. Inspecteurs Santiago, Bosmans, Bonnarens en Vanbreukelen wachtten geduldig op antwoorden van de patholoog Buyschaart Chris. De man bleef rustig. Vernietiging van kostbare sporen hield een moordenaar op vrije voeten. Woordloos vroeg de arts hulp, om de onfortuinlijke man te keren. Santiago boog voorover. Op de rug van het slachtoffer hing een kassaticket van de Colruyt. Het totaal bedrag dik onderstreept in groene inkt. Was dit het motief van de moord? Santiago liet het papiertje in een plastic zakje verdwijnen en kleefde het toe.
“En wat denk je?,” vroeg hij aan de arts.
“Hij is ongeveer zes uur dood. Geen verdedigingswonden, vermoedelijk een kennis. Heb je een identiteit?”
“Korenaar Gilbert, vijfendertig jaar, werkloos. En alles behalve proper. Bah,” uitte Bonnarens zijn afkeer voor de leefomstandigheden van het slachtoffer.
“Wat is de juiste doodsoorzaak?,”vroeg Vanbreukelen.
“Hij is leeggebloed, vandaar de bloederige plaats delict. Waarschijnlijk is het mes tussen de tweede en derde rib rechtstreeks in het hart terecht gekomen. Maar echte uitsluiting kan ik pas geven in het mortuarium.”
“Oké, dan kunnen we eindelijk met het huis beginnen,” zei Santiago aan Bosmans, hoofdinspecteur van de technische ploeg.
“Moet alles mee!!”
“Ik vrees van wel Mathieu,”grinnikte Bonnarens.
“Dan heb ik een vrachtwagen of zes nodig. Mateo, dit kan je echt niet menen man.”
“Toch wel,”bromde de honderdnegentig centimeter lange halfbloed Braziliaan.
Hoofdinspecteur Bosmans riep zijn team samen en het Santiago team nam de tuin voor zijn rekening. Niet dat het daar anders gesteld lag dan binnen, toch daar was de stank te harden. Het was alsof een storm in de tuin huisgehouden had. Vuilniszakken, containers, matrassen, vaatwassers en heel veel ondefinieerbare rommel lag verspreid over een veertigtal vierkante meter. Op het eerste zicht, onbegonnen werk. Maar het vlotte met drie man. Alles werd van een grijze laag poeder voorzien. De gevonden oude kledij kreeg een douche luminol over zich heen. De vodden konden door de moordenaar daar gedumpt geweest zijn. Toch, de lompen waren bloedvrij. Een schrille fluittoon weerklonk boven hun hoofden. Een teken dat het team van Bosmans meer geluk had. Santiago liet zijn team alleen verder werken en repte zich terug in het huis, gewapend met een zakdoek voor de mond. De stank van verrotting benam hem de lust om straks met smaak te eten. Bosmans stond boven aan de trap en hield een jeans, grijze trui en een paar sneakers in de lucht.
“Allemaal bebloed,” constateerde Mathieu Bosmans nuchter, “waarschijnlijk van het slachtoffer.”
“Hij heeft hier gedoucht. Geef inspecteurs Gielen en Dubois opdracht het buurtonderzoek te starten. Straks zullen we hen vervoegen.”
“Doen we Mats,”zei Bosmans, terwijl hij de kleding verpakte.
Santiago ging terug naar zijn eigen team en onderzocht samen met Bonnarens de huishoudtoestellen. Dit kon een afrekening zijn in het drugmilieu. De dader had weinig fantasie gebruikt om het de politie moeilijk te maken. Hier lag het alles voor het oprapen. Helemaal aan het uiteinde van de tuin kreeg het Santiago team gezelschap van een wat oudere man die hen voordurend stoorde met nieuwsgierige vragen, waarbij hij nu en dan zichzelf het antwoord gaf. Bonnarens, de profiler van het Santiago team beduidde de chef hem te volgen.
“Wat denk je?”vroeg Santiago.
“Hij weet informatie die alleen de moordenaar kan weten. Een steekwonde. We zijn niet eens naar de pers gestapt. Ik zou Margrietje eens polsen om een arrestatiebevel. Ik vermoed dat die kerel meer weet dan hij wil lossen. Santiago zonderde zich van de groep af en telefoneerde naar de onderzoeksrechter. Mevrouw Vanmierlo twijfelde geen seconde. Zo vlug een potentiële dader vinden was een uitzondering. Een inspecteur zou het nodige document brengen en dan konden ze verder de zaak afhandelen. Santiago beëindigde het gesprek. Bonnarens Mark stond gewoon met de mogelijke verdachte te kletsen. Een meevaller zo kreeg die kerel geen argwaan. De chef liet de inspecteur zijn gang gaan en voegde zich weer bij de anderen. Onder een van de huishoudtoestellen vond men minstens zes kilo heroïne netjes verpakt in bruin papier, afgeplakt met grijze tape. Santiago floot. Bosmans reageerde snel. Hij nam alle pakketjes omzichtig over van Vanbreukelen en liet ze vervolgens in plastic zakken verdwijnen. Ze werden voorzien van een groen label met opschrift, prior. Het eerst waar hij ging naar zoeken waren vingerafdrukken. Hiermee werd het gemakkelijker een dader te vinden. Een wagenportier werd dichtgegooid. Santiago keek om. Uit de interventiewagen stapte een jonge vrouwelijke inspecteur. Claessens Katrien Na een korte groet, overhandigde ze hem een witte briefomslag met het politielogo. Hiermee had Santiago het nodige.
“Roep je partner . Het subject staat nog steeds te kletsen met Bonnarens.”
Het meisje floot. Waarop een lange kale man zich uit de kleine Ford wrong. Inspecteur Saenen werkte als verbinding- officier tussen de interventieploegen en het Santiago team. Toen de ploeg compleet was,en liepen ze samen met de chef naar het uiteinde van de tuin.
“Mag ik u voorstellen,Bleux André,” zei Bonnarens, “Hij kent het slachtoffer, meneer Korenaar was zijn schoonbroer en een notoir drugkoerier.”
“U staat onder arrest op verdenking van moord op uw schoonbroer,” zei Santiago.
Bleux verzette zich toen Saenen en Claessens hem de boeien omdeden. Zijn polsen waren zo smal dat hij erin slaagde, een hand vrij te krijgen. Saenen smeet de man op de grond en hield hem in een houtgreep. Claessens spande de boeien op het smalst zodat ze klemden.
“Dit is politiegeweld!!”
Saenen noch Claessens trokken zich weinig van het geschreeuw aan. Ze sleurden hem mee, omdat de man zich liet hangen. Aan de wagen kwam Bleux zijn woede uitbarsting tot een climax. Hij knalde met zijn hoofd tegen dat van Claessens die meteen neer ging. Voor iedereen goed en wel besefte wat er gaande was, ging Bleux er vandoor.
“Inspecteur neer, verdachte gevlucht. Gielen, Dubois, posities?” schalde Santiago in zijn zender.
“We hebben hem, al is er medische assistentie vereist,” klonk het in zijn zender terug.
“Shit,” vloekte Santiago, “Is hij er erg aan toe?”
“Hij liep voor onze neus de straat over recht voor een lijnbus in. Het ziet er niet echt goed uit chef.”
“Jullie staan in om de bewaking in het ziekenhuis. Zodra hij ondervraagd kan worden, geven jullie me een seintje.”
“Zullen we doen.”
Shit happens, dacht de chef en ging weer terug naar zijn ploeg. Zowel het Santiago team als het team van Bosmans maakten het sporen onderzoek af en reden uren na het incident terug naar het politiekantoor. Santiago zat net achter zijn bureautafel als de telefoon hem deed opschrikken.
“Subject is overleden aan zijn verwondingen,” zei Gielen.
“Dat wordt dus hommeles voor twee inspecteurs,” stelde Santiago vast.
“Ja en nee. Bleux had een schuldbekentenis op zak. Korenaar dreigde van zijn ex en de kinderen te vermoorden bij het eerstvolgende bezoek. Het motief.”
“Oké, zaak afgehandeld.”


ghislaine.bergen@telenet.be

Helaas heb ik last van beroepsmisvorming. Help!

Hoi Ghislaine,

Ik ben blij dat je verhaal weer online staat.
Ik zie dat je nu wel "vernietiging" hebt gebruikt, hiermee voldoet het verhaal aan de eisen.

Wat bedoel je trouwens met "beroepsmisvorming"?

groetjes, Johan

Met beroepsmisvorming bedoelde ik het vakjargon in mijn vorig verhaal. Ik ben een invalide politie- inspecteur. Het is echt moeilijk om die terminologie achterwegen te laten, omdat het voor mij zo gewoon is. Heel soms zijn er niet eens synoniemen voor bepaalde woorden. Tik me de volgende keer maar op de vingers, als Bergen weer teveel vakjargon gebruikt. Ze wordt enkel wijzer door.
Greatz,
Ghislaine