Verhalenwedstrijd - Woorden in de storm

Hieronder vind je mijn bijdrage voor de verhalenwedstrijd. Ik ben erg benieuwd naar de reacties!










Woordenin de storm


De dag was rustig begonnen, perfect voor een lange wandeling langs de zee en Matt was er alleen op uit getrokken. Hij was begonnen op de ruwe rotsen die tot ver in zee doorliepen, daarna doorgelopen over het kleine strand dat beschut lag in de inham tussen de rotsen en uiteindelijk op de kleine rotspartij aan het water gaan zitten vanwaar hij over zee had zitten uitkijken. De lichte bries waarmee hij vertrokken was had inmiddels plaatsgemaakt voor een harde wind en donkere wolken trokken samen in een dreigende lucht. Zoals wel vaker was het Schotse weer plotseling omgeslagen. Matt besloot aan zijn terugtocht te beginnen en hoopte dat hij voor de eerste regen binnen zou zijn, al wist hij dat die kans niet erg groot was. Langzaam stond hij op van de glibberige rotsen en hij huiverde even. De kille wind drong door zijn jas en trui heen en bezorgde hem kippenvel. De zee was ruig geworden en de golven beukten tegen de rotsen. Voorzichtig zocht hij zijn weg, voorzichtig zodat hij niet uit zou glijden. Hij wist als geen geen ander hoe gevaarlijk dat kon zijn.


Eenmaal op het strand aangekomen vielen de eerste regendruppels en groeide de wind uit tot een storm. Matt keek naar de lucht die, hoewel het nog midden op de dag was, inmiddels haast inktzwart was geworden. Daarbij viel zijn oog op de zwarte, kale rotsen die het strand omringden. Eén punt stak ver over de branding heen en had wel iets weg van een lange neus. De onderkant van de rots was gerafeld en daarom werd de rots al jarenlang Glenn Camey genoemd, wat gehavende neus betekent. Glenn Camey zag er zoals altijd dreigend uit in de aanzwellende storm en Matt stond even stil terwijl hij geconcentreerd naar de rots tuurde tot hij haar uiteindelijk zag staan: zijn vrouw Blaire. Al jarenlang kwam ze naar buiten als het stormde om op het uiterste puntje van de rots over zee uit te kijken. Als een eenzame boom rees ze omhoog uit het onbegroeide terrein en haar lange jas woei alle kanten op. Hijkon haar gezicht vanaf hier nog niet zien, maar hij wist precies hoehaar ogen over het water gleden, terwijl haar mond tot een strakke streep was getrokken waardoor haar huid zich om haar kaken spande.Hij kende de blik vol verdriet en spijt en wist hoe ze vocht tegen haar enorme verdriet. Ze had hem nooit in haar nabijheid geduld alsze in de storm op de top van Glenn Camey had gestaan en hij had haar die ruimte ook altijd gegeven, omdat hij wist dat ze het nodig had.


Matt wendde zijn blik af en stapte stevig door, zijn laarzen maakten knerpende geluiden in het schelpenzand, en ondertussen hield hij zijn vrouw scherp in het oog. In zijn fantasie had hij haar al talloze keren van Glenn Camey weggehaald, bang om haar te verliezen in deenorme tweestrijd die haar vol vernietiging verscheurde, maar nooit had hij daaraan toegegeven. Na een paar minuten bereikte hij de voet van Glenn Camey en liep hij het voetpad richting hun huis in, steeds verder bij zijn vrouw vandaan. Maar halverwege aarzelde hij, draaide zich nog eens om en zag hij hoe Blaire nog steeds op de top van de rots naar de zee stond te kijken. Ze leek eenzamer dan ooit en hij begreep dat het eindelijk zover was: ze had hem nodig. Zonder aarzelen begon hij haar richting uit te lopen.


De klim naar de top was vrij stijl en hijgend kwam hij boven. Door het woeste zeewater had Blaire hem niet gehoord en langzaam liep hij naar haar toe. Rustig ging hij naast haar staan en staarde samen met haar uit over de zee. Ze keek niet op, toch wist hij dat ze hem gezien had. Na een tijdje stak hij zijn hand langzaam naar haar uit, terwijl hij voor zich uit bleef kijken. Hij voelde hoe haar koude hand de zijne greep, maar nog steeds keek hij niet opzij. Haar hand schokte in zijn grote hand en voorzichtig trok hij haar naar zich toe. Ze draaide zich om en hij zag dat ze huilde. Ze huilde en huilde, haar gezicht verwrongen van emoties, doorweekt door tranen en regen. Hij pakte haar vast en streelde haar lange, natte haren terwijl ze steeds harder begon te schokken. De rauwe geluiden die uit haar keel omhoogkwamen en het jarenlange verdriet vertolkten, herkende hij nauwelijks als de hare. Ze bleef maar huilen en jammeren, als een lange woordenstroom die eindelijk in haar loskwam. Pas toen de storm bedaarde kwam Blaire ook tot rust en voelde hij hoe haar lichaam slap werd.


Haast onhoorbaar begon ze te fluisteren. Hoe haar zus Rhona haar was komen halen toen ze als klein meisje tijdens een storm bovenop de top van Glenn Camey had gestaan. Dat ze niet mee wilde komen omdat ze haar zus de pracht van de woeste zee wilde laten zien. Dat Rhona eerst niet wilde, maar zich door haar liet overhalen en toch over de rand van de rots had gekeken. Hoe op datzelfde moment een dier voorbijschoot waar ze van was geschrokken en achteruit gesprongen, maar daarbij struikelde en met haar hoofd op de gladde rots was gevallen. Dat ze echt had geprobeerd haar zus op te vangen en eerst dacht dat Rhona een flauwe grap uithaalde toen ze zo bewegingloos bleef liggen en niet reageerde op haar roepen. En dat ze daarna naast haar zus was gaan zitten, verslagen door dit plotselinge ongeluk.


Ze vertelde hoe haar vader hen was komen zoeken, zag wat er gebeurd was en een kreet slaakte die ze tot diep in haar botten had gevoeld. Dat hij haar zus optilde en snikkend naar huis had gebracht, terwijl ze zwijgend de hand van haar zus had vastgehouden. Hoe haar moeder haar handen voor haar mond had geslagen en van afgrijzen aan haar haren had getrokken toen ze besefte dat haar dochter niet meer leefde. Hoe ze steeds maar weer vertwijfeld had geroepen: “Hoe kan dit? Hoe kan dit, Oh God, hoe kan dit? waarbij ze haar jongste dochter smekend had aangekeken, op zoek naar een antwoord, maar dat had ze haar moeder nooit kunnen geven. Alles wat negentwintig jaar lang opgekropt in haar hoofd was blijven hangen, vond fluisterend zijn weg naar buiten. Eindelijk sprak ze over dat wat nooit bespreekbaar was geweest.


Toen ze uiteindelijk stopte met praten, durfde ze niet naar Matt te kijken. Hij streelde haar wang. “Lieverd toch. Ik wist van je verdriet”, zei hij zachtjes, “Maar ik wist niet dat je jarenlang met dit schuldgevoel hebt getobd. Negenentwintig jaar lang heb je gedacht dat de dood van je zus door jou kwam, maar lieve Blaire, jij kon hier helemaal niets aan doen. Je hoeft je niet schuldig te voelen, het was een ongeluk dat je nooit had kunnen voorzien. Maar ik beloof je dat je hier vanaf nu nooit meer alleen tegen hoeft te vechten. Vanaf vandaag doen we het samen.” Na zijn woorden tilde hij zijn geliefde vrouw op en bracht haar terug naar huis, zoals haar vader ooit Rhona naar huis gebracht had.

Afgezien van de aan elkaar geplakte woorden vind ik het een mooi verhaal.
Ik vind het knap dat je een zwaar verhaal kunt vertellen zonder in dramatische termen te vallen waardoor het weer zo'n snotter-snotter verhaal zou worden.
Is het ook niet wat voor de wedstrijd "Vergeten"?

Gr Woopsy

Oei, ik zie dat het hier en daar wat mis is gegaan door knip en plakwerk, zal ik meteen even aanpassen.

Ik heb de wedstrijd 'vergeten' nog niet gezien, ik zal eens even gaan zoeken ;-)

Staat bij "schrijfwedstrijden".
Verbazingwekkend huh?

Maar ik geloof dat je wel snel moet zijn om in te zenden, nog een paar dagen.

Gr

Ik vind je verhaal goed opgebouwd. Eigenlijk vanaf het begin voel je dat er iets ergs staat te gebeuren. Weliswaar was het dan al jaren geleden op die plaats gebeurd.
De reactie van Matt op het einde vind ik meer een soort mededeling, zonder gevoel/compassie. Dat zou wat gerichter taalgebruik moeten zijn!
En inderdaad mooi dat je zo'n zwaar verhaal vertelt zonder allerlei dramatische woorden te gebruiken.

Groet! Hugo

Bedankt voor je reactie!

Ik worstelde inderdaad een beetje met Matt's reactie, daar ga ik nog eens eventjes over nadenken, bedankt dat helpt wel!

Hoi Plut. Hoewel ik er in het begin moeilijk in kon komen, door de lange zinnen, was ik toen ik eenmaal in het verhaal zat dat helemaal vergeten. (En dan zeg ik wat over lange zinnen, moet je deze zin eens zien )
Ik kreeg er zelfs kippenvel van, wat bij mij niet snel gebeurd.
Toch vind ik het einde niet zo sterk. Het is net of je daar minder aandacht aan hebt besteed, terwijl daar juist het zwaartepunt moet liggen. Voor mij ligt dat nu tot het stuk dat ze begint te fluisteren.
Liefs, Wolf

Hoi Plut,

Allereerst heel mooi geschreven, maar het verhaal vind ik minder sterk.
Net als Wolf heb ik veel moeite met het einde, het is een beetje te simpel voor een verder mooi verhaal.

groetjes, Johan

Allereerst bedankt voor jullie reacties!

Wolf, ik snap wat je bedoelt over het einde, worstel een beetje met het maximale aantal woorden. Maar ik ga er zeker nog over nadenken!

Johan, jammer dat je het verhaal minder sterk vindt. Ik ga er nog eens over nadenken...

Beste Plut,

Gefeliciteerd met je eerste plaats !!!!! (Sorry Johan- uitroeptekens)
Erg mooi verhaal.

Gr Woopsy

Hey Woopsy,

Bedankt! Had het eigenlijk niet verwacht, dus ik ben er superblij mee!

gr. plut

Hoi Plut,

Van harte gefeliciteerd!
Je einde was nu wel een stuk beter.

Groet! Hugo

Bedankt Hugo! En nogmaals bedankt voor je commentaar, dat heeft echt geholpen..