Ontluistering nabij (Schrijfwedstrijd)

Hierbij mijn verhaal:


Ontluistering nabij

Bij elke stap die Thomas zet, stuift het roodbruine stof op. De grond is in duizenden spleten gereten, als puzzelstukjes die niet goed in elkaar vastgedrukt zitten. Genadeloos brandt de zon op zijn blote hoofd. De hitte is ondraaglijk. Hij drinkt de laatste twee slokken water uit de fles. Waar blijft dat dorp toch? Boven hem maakt een arend een cirkelende beweging, op zoek naar een geschikte prooi.
Dan ziet hij in de verte enkele huisjes opdoemen. Dat moet het zijn. Bij het eerste uit zwerfkeien opgetrokken huisje lacht een vrouw met gitzwarte haren hem toe. Ze roert in een pot die op een olievat staat te sudderen.
Thomas nadert een plein waar een missiekerk aan staat, hij steekt het plein over en loopt op El Boquillas af. Boven de ingang staat BEBIDAS LICORES MEXICANOS. Met rode verf is naast de deur op de witgekalkte muur het Coca Cola-logo met de hand nageschilderd; aan de letters hangen opgedroogde druppels. Thomas schuift het vliegengordijn opzij en treedt binnen. Sigarettenrook hangt er als een laaghangende mist boven de tafeltjes en de tapkast. De mannen die aan de toog zitten, draaien hun hoofden gelijktijdig zijn richting op. Hij glimlacht en zegt ze gedag; ze vertrekken geen spier.
Hij bestelt een biertje. De barkeeper trekt de op butagas gestookte koelkast open en haalt er een flesje Cerveza XX uit. Het flesje voelt lauw aan. Hij voelt de blikken van de mannen priemen. Ik kan maar beter weggaan, denkt hij en neemt een forse slok uit het flesje. Hij kijkt naar het kleine venster; zijn beeltenis weerspiegelt in het donkere glas. Hij ziet er vermoeid uit. Dan tuurt hij naar buiten. Als een razende tol draait de storm midden op het plein rond en zuigt het zand in een streep de lucht in.
‘Hé gringo, you Americano?’ vraagt een oude man.
‘No Americano, I’m from Holland.’
‘Ah Holland, very good football, Cruijff. Yeah, very good footbalplayer... You watch out here, sometimes danger here.’
‘Alright, I take care.’
Aan de wanden hangen reclameaffiches van Corona, Cerveza XX en een lachende ‘gringo-dame’ met een glas Tequila Sunrise losjes tussen haar vingers.
‘Lot of gringos come here to get drunk. Very cheap here, you know,’ zegt hij lachend. Moeizaam staat de man op. ‘I go home. Have a good day, and really watch out here.’
Even later treedt Thomas via de achterdeur het felle zonlicht tegemoet. Hij staat in een ommuurde patio. Links in de schaduw hangen twee vuilbruine urinoirs. Terwijl Thomas aan het pissen is, komen twee ongeschoren mannen de patio op: een dikbuikige en een kale. De kale komt naast hem staan. Ongegeneerd gluurt hij naar Thomas’ geslacht. De ander gaat achter Thomas staan. Thomas voelt zich in het nauw gedreven en wil terug naar de bar, maar de mannen blokkeren de doorgang en kijken hem vuil aan. Hij probeert langs hen heen te komen, maar ze grijpen hem stevig bij zijn armen beet. Hij probeert zich los te wringen en trapt om zich heen. Ze halen hem onderuit, drukken hem klem op de grond en rukken zijn korte broek van zijn billen. Opnieuw probeert Thomas zich los te wurmen maar het lukt hem niet. Hij schreeuwt om hulp. Daarop duwt de dikbuikige Thomas’ gezicht in het zand terwijl de ander ruw zijn lid in hem drukt.

Thomas richt zijn hoofd van de grond, wrijft met zijn hand het zand uit zijn gezicht en spuwt. Vertwijfeld kijkt hij om zich heen. Ze zijn verdwenen. Moeizaam krabbelt hij overeind. Pijn als steken van een horzel over zijn hele lijf. Hij moet hier zo snel mogelijk weg. Haastig trekt hij zijn broek aan, strompelt over de binnenplaats naar een andere deur en komt naast het café buiten op straat uit waar een jongetje op een houten stokpaardje aan hem voorbijstuift. Op de achtergrond tekent de Sierra del Carmen zich log af. Thomas probeert zich te oriënteren. Welke kant moet hij op? Voor het donker moet hij de grensrivier zijn overgestoken; hij bevindt zich hier illegaal. Snel loopt hij naar het plein. Hij herinnert het zich weer.
Buiten het dorp staat een stevige wind die het fijne schelpenzand doet opstuiven. Een oude man op een ezel komt Thomas tegemoet en groet hem. De oude, vriendelijke man boezemt hem angst in. Schril getoeter. Hij schrikt, kijkt om en springt opzij voor een vrachtwagen die een streep stof achter zich aan trekkend langsdendert.
Voor hem doemt overweldigend blauw in de diepte op. Dat moet de grensrivier zijn. Alleen staat hij hier veel te hoog. Hij loopt tot aan de rand. Betoverend blauw. Onbereikbaar. Diep onder hem ligt een fantasiewereld immens uitgestrekt op hem te wachten.
Het duizelt voor zijn ogen. Caleidoscopische figuren draaien in een hoog tempo aan hem voorbij. Springen. Nu. Is dit niet het ultieme geluk? Toverachtig mooi is het daar beneden. Hij wankelt en wil springen in dit oneindige blauw. Maar iets trekt hem de werkelijkheid in. Hij draait zich om, schudt zijn hoofd, het wazige beeld voor zijn ogen verdwijnt en verandert wederom tot trillend zand. Verward verlaat hij de onheilsplek, die onherroepelijk tot zijn vernietiging had geleid.
Na een halfuur komt Thomas bij de oversteek. De zon hangt laag en kleurt rood. Hij voelt een zware last van zijn schouders vallen, hij heeft het maar net op tijd gehaald. Hij is erg opgelucht dat hij dit onheilsoord kan verlaten.
Aan de overkant van de rivier ligt het beloofde land waar twee mannen van de US Borderpatrol de wacht houden. Ze kijken naar drie Mexicanen die met moeite een grote koelkast op een roeiboot torsen. De boot helt vervaarlijk naar bakboord over. De grenswachters schieten in de lach. Een van de Mexicaanse mannen schuift de koelkast zodanig dat de boot in evenwicht komt. Daarbovenop leggen ze twee matrassen, en dan steken ze de rivier over.
Behoedzaam stapt Thomas aan boord. De schipper vraagt een dollar voor de oversteek van de Rio Grande. Nauwgezet volgen de grenswachters het voortstuwen van het bootje. Hun handen rusten op de vuurwapens in hun zij. Opeens slaat bij Thomas de angst toe dat de grenswachters hem niet terug laten keren, of dat ze hem oppakken omdat hij illegaal is overgestoken. Verdomme hoe kan hij aantonen dat hij maar een middagje in Mexico geweest is? Hij richt zijn ogen op het modderbruine water.
Met een schok stoot de boeg tegen de oever aan. Thomas staat op, stapt uit en concentreert zich op elke stap. Enkele meters hogerop staan ze kalm op hem te wachten. Onder zijn oksels voelt hij het zweet losbreken, stroompjes gutsen langs zijn zij omlaag. Traag richt hij zijn hoofd omhoog, glimlacht en knikt vriendelijk naar de mannen.
‘Have a good one,’ zegt een van hen.

Jammer van het woord "pissen" erin, ik heb niet verder gelezen dan dat, straks wel weer.

Gr Woopsy

Op het woordje 'pissen' na vond ik dit een goed gesitueerd verhaal. De omschrijvingen zijn beeldend neergezet en het personage is duidelijk. Het hangt ervan af voor welke wedstrijd dit is ingeschreven want voor een Nederlandstalige wedstrijd zit er een beetje teveel Engels in. Zou een minpuntje kunnen zijn. Alvast een stuk beter geschreven dan ik gewend ben en zeg bij deze: Keep going.
Greatz,
Ghislaine

Bedankt voor jullie commentaar. De dialoog in het Engels is inderdaad wat veel. Ik ga eens kijken of ik het naar het Nederlands kan ombouwen, met dan bij de eerste dialoog, zoiets van: zei hij in gebrekkig Engels!
Van dat pissen moet ik even over nadenken, misschien gewoon maar plassen, of terwijl hij daar staat o.i.d?
Ghislaine, leuk om te horen van dat: alvast een stuk beter geschreven... Ik ga zeker door!

Groet! Hugo

Nou, dat dagje Mexico viel dus wel een beetje tegen....

Ik vind dat je de sfeer goed beschreven hebt.

Ikzelf vond de term 'de dikbuikige en de kale' meer een beetje voor een strip. Misschien zou je dat wat anders kunnen omschrijven: Eén van hen was groot en had een behoorlijke bierbuik, zijn metgezel was wat korter en had een kaal hoofd.

En verder zou ik hier en daar het verhaal wat meer met elkaar verbinden: die verkrachting komt wat onverwacht voor mijn gevoel en dat geldt ook voor het feit dat je hoofdpersoon blijkbaar maar een dagje in Mexico is.

Succes in ieder geval met je deelname!

Dank voor je commentaar! Dat dikbuikige is inderdaad wat oubollig. Dat ga ik veranderen. Jij ook succes!

Hoi Hugo,

Ik ben er niet zo van gecharmeerd. Het pissen zou ik trouwens gewoon laten staan, waarom zou je het veranderen?
Het verhaal laat een glimp zien van dagje in Mexico zonder al teveel context. Dat hij aangerand wordt, komt uit de lucht vallen en het verhaal is voor mij niet overtuigend genoeg.

groetjes, Johan

Ik mis een beetje gevoel in het verhaal. Je hebt de situatie zeer goed omschreven, maar vooral omschreven. In dit stuk laat je de lezer niet meevoelen met de hoofdpersoon, het blijft heel afstandelijk.
Het verhaal komt ook niet zo heel geloofwaardig over, als Mexico zo gevaarlijk is, waarom is de hoofdpersoon dan in de eerste plaats ooit Mexico ingegaan? Als hij er illegaal verblijft, maar op de terug weg langs wachten moet gaan, waarom is hij er dan niet op de heenweg langs de wachten gekomen?

Tja, als een jurylid er niet zo van gecharmeerd is, wat voor een zin heeft het dan nog om dit verhaal in te sturen?
Johan, wat bedoel je daar precies mee? Is het hele verhaal niets, of is het de verkrachting?
Ik denk dat een belaging van iemand altijd vrij direct is: je ziet dat toch ook met dat zinloze geweld. Maar misschien moet er in het cafe nog meer een beladen sfeer komen te hangen.

Martine: die illegale overtocht per bootje over de Rio Grande is voor 1 dollar mogelijk, althans een tiental jaren geleden heb ik dit zelf gedaan. Dat lopen door de woestijn naar dat dorp, het cafe (inclusief wat dronkaards) het was er allemaal. Zelfs die grenswachters die daar aan Texaanse zijde stonden toe te kijken is niet verzonnen!

Ik zeg ook niet dat het verzonnen is, het is meer dat er details missen waardoor het verhaal zijn geloofwaardigheid verliest. Iets meer vertellen maakt het verhaal geloofwaardiger en interessanter voor de lezer.

Een laatste opmerking van mij in het hoekje van de schrijfwedstrijd, maar ik even kort reageren op de vraag die Hugo stelt:
het verhaal kent weinig context, binnen een langer verhaal zou ik het goed kunnen plaatsen, maar als los verhaal vind ik het minder.