Schrijfwedstrijd

Een monster van deze tijd

Door de eerste klap sloeg hij zes tanden uit haar mond.
Ze gilde het uit van de pijn en zakte door haar knieën, kreunend met haar handen haar mond vasthoudend.
Hij boog zich voorover en trok ze weg.
Gefascineerd keek hij hoe het bloed in golven naar buiten kwam, haar mond een vormeloze massa zonder die mooie witte tanden van haar.
"Ach sorry mevrouwtje," zei hij spottend, "heb ik je pijn gedaan?`
Kokhalzend van pijn en angst probeerde de vrouw weg te kruipen.Hij liet haar even begaan, tilde toen de honkbalknuppel boven zijn hoofd en sloeg opnieuw.
Deze keer brak hij haar arm en de kick die hij kreeg van het knappende geluid overtrof zijn stoutste fantasie.
"Oh man," giechelde hij, "ik zou honkballer moeten worden, wat een voltreffer!"
Hij zag dat de vrouw nu bijna uitzinnig was van angst.Hij knielde, pakte haar kin vast en keek strak in haar ogen.
Ze was zo voorspelbaar, bijna elke dag rond zonsondergang maakte ze een strandwandeling en steeds nam ze dezelfde route.Vanavond had hij op haar zitten wachten.
Hij had het al eerder willen doen maar door de storm van de afgelopen week had hij niet de kans gekregen, geen mens ging naar buiten in dat slechte weer, zelfs zij niet.
Betuttelend zei hij: "Mevrouwtje, mevrouwtje, weet je niet dat je ´s avonds niet alleen moet gaan wandelen?Gelukkig ben ik er ook, wie weet wat er anders allemaal zou kunnen gebeuren!"
De vrouw probeerde iets te zeggen maar door haar verminkte mond kon ze geen verstaanbare woorden uitbrengen.Hoofdschuddend keek hij haar aan.
"Zo onbeleefd vind ik dat, geen antwoord geven als je wat gevraagd wordt, echt heel HEEL erg onbeleefd....."
De vrouw lag ineengekrompen op de grond, haar gebroken arm voorzichtig ondersteunend met haar gezonde arm.
Hij nam een kleine aanloop en sprong met zijn volle gewicht van zeventig kilo op haar enkels.
Het geluid dat de vrouw uitbracht had weinig menselijks meer, het leek op het gekrijs van een big in doodsnood.
Hij stond op en bekeek het resultaat.
Een van haar enkels lag in een onnatuurlijke hoek, hij zag een stuk bot door haar sok heen steken en goedkeurend knikte hij.
"Ja, ja, zo gaat dat als je geen normaal gesprek wilt voeren mevrouwtje.Wat er ook gebeurt, altijd maar dan ook altijd netjes blijven!
Nu gaan we een spelletje doen. Wat dacht je van....tikkertje?"
Hij sloeg bijna dubbel van het lachen om zijn eigen grap.
"Whaa," gierde hij, "tikkertje, hoe kom ik er op!"

Plotseling hield hij op met lachen en bekeek haar aandachtig.
De vrouw lag met gesloten ogen half op haar rug.
Haar gezicht en kleding waren bedekt met bloed en haar gewonde ledematen lagen er nutteloos bij.
"Nee, nee, nee, neeeeee," gilde hij, "je mag niet doodgaan, ik ben nog niet klaar!"
Hij ging zitten en vroeg zich af wat hij moest doen.
Ze waren op een wandelpad dat langs het strand liep en hoewel er geen mens te bekennen was leek het hem beter haar daar niet te laten liggen.
Net toen hij besloten had haar verderop in een paar struiken te leggen, zag hij haar bewegen, ze kwam langzaam weer bij bewustzijn.
Haar ogen vonden de zijne en hij zag een blik van afschuw verschijnen toen het tot haar drong hoe uitzichtloos haar situatie was.
Opgetogen pakte hij haar enkels vast en sleepte haar in de richting van de struiken.
Ze schreeuwde zo hard dat hij even bang was dat iemand haar zou horen.
Hij vloekte toen hij zich bijna sneed aan het uitstekende bot van haar enkel en plotseling was ze weer stil.
Hij zuchtte, het was voor hem niet leuk als ze bij het minste of geringste zou flauwvallen.
Zich verbazend over haar gewicht trok hij haar verder van het pad af, ze was een kleine vrouw en erg slank maar toch was het een hele inspanning voor hem.
Misschien moest hij wat meer aan beweging gaan doen of afvallen.
Bij de struiken aangekomen liet hij haar benen vallen en ging zitten wachten tot ze bij zou komen.
Voorzichtig veegde hij haar lange bruine krullen uit haar gezicht.

Ze was mooi geweest maar nu was haar gezicht veranderd in een onherkenbaar iets.
Het gesleep over het schelpenzand had de werking van schuurpapier gehad zag hij, aan een kant was haar huid niet meer aanwezig.
Even was hij verbaasd dat hij in zijn eentje de vernietiging van zoveel schoonheid had veroorzaakt.
Hij kreeg geen tijd om daar verder over na te denken, hij zag dat ze moeizaam aan het bijkomen was en verheugd begon hij op haar wangen te slaan om haar te helpen.
Zodra ze besefte dat haar situatie niet veranderd was begon ze te huilen.
“Doe me geen pijn meer,” sliste ze tussen haar kapotte tanden en bloederige lippen door. “Als ik je ooit wat misdaan heb dan spijt me dat echt maar laat me nu alsjeblieft gaan.”
“Goed”, zei hij, ”omdat ik van je hield toen je mooi was zal ik je een kans geven.Het enige wat je moet doen is antwoord geven op drie vragen en als je alles goed hebt mag je weg, oke?”
Hij moest lachen toen hij zag hoe hoopvol ze probeerde 'ja' te knikken.
“Komt 'ie, eerste vraag: Ik weet dat jouw naam Denise is, wat is mijn naam?”
“Peter, je naam is Peter!” Ze schreeuwde bijna.
“Heel goed mevrouwtje, mijn naam is inderdaad Peter.
Tweede vraag: Hoe lang zijn we al buren?”
Tranen van opluchting stroomden over haar wangen.
“Dit is het derde, nee nee, het vierde jaar dat we buren zijn, het vierde jaar,” riep ze uit.
“Uitstekend, het vierde jaar, inderdaad.
Laatste vraag: Waarom doe ik dit?”
Hij zag haar in elkaar zakken en alle hoop verdween uit haar ogen.
“Nee”, kreunde ze, “nee, nee, nee......”
“Weet je wat, denk er maar even over na, ik ben er zo weer,” zei hij goedmoedig.
Vijf minuten later was hij terug en toen ze de honkbalknuppel in zijn handen zag verdween haar geest.
Hij wist niet waar ze gebleven was maar in ieder geval niet meer in deze wereld, haar lichaam begon heen en weer te wiegen en kwijl liep uit haar mond.

“Oh mevrouwtje toch,” zei hij, “het was zo'n makkelijke vraag.Ik doe dit omdat ik me verveel.
Ik verveel me kapot op dit uitgestorven eiland en toch moet ik elke zomervakantie mee.Daarom doe ik dit.”
Hij zwaaide de knuppel zo ver mogelijk naar achteren en liet hem met al zijn kracht neerkomen op haar hoofd.
Stukjes schedel, bloed en iets waarvan hij vermoedde dat het deeltjes van haar hersens waren spatten op zijn gezicht.
Ze was dood.
Zijn hoofd schuddend om zoveel domheid haalde hij zijn fiets onder de struiken vandaan.
“Zo'n makkelijke vraag.....
Als ik over twee jaar zestien ben mag ik hopelijk thuis blijven.”

Hoi Woopsy,

Allereerst is dit niet echt mijn soort verhaal, al moet ik zeggen dat ik het einde wel goed verzonnen vind.
Behalve dat het verhaal me niet echt aanspreekt, schrijf je ook in veel korte zinnen, waardoor het nergens echt lekker leest. Sommige zinnen lopen niet echt lekker en ik zou als eerste zin beginnen: "Met de eerste klap...".

Misschien zou je eens moeten proberen het verhaal te vertellen in de eerste persoon, zodat de jongen wat meer kleur krijgt. Nu is het te afstandelijk verteld, met teveel nadruk op het geweld.

Het mag wel gewoon blijven staan hoor,

groetjes, Johan

Typische karaktertrekken van een serial killer neergezet. Zijn eerste moord. Een heel goed horror verhaal. Rek het open en maak er een heuse roman van.
Greatz,
Ghislaine

Druk, druk, druk, daarom een late reactie.

* Johan, klopt het dat jij in de jury zit? Zo ja, heeft het enige zin om dit dan nog in te sturen?
Langere zinnen vind ik best moeilijk, vooral omdat ik zelf absoluut niet van lange zinnen hou in een verhaal maar ik zal het eens proberen.

* Ghislaine, het was inderdaad de bedoeling om een sociopaat neer te zetten aan het begin van zijn loopbaan.
Vandaar ook de afstandelijke vertel-manier, gevoelens zijn volgens mij niet iets wat bij een waanzinnige jongen horen.

In ieder geval allebei bedankt voor het lezen en de reactie.

Groeten,

Woopsy

Hoi Woopsy,

Zeker insturen.
Ik zit inderdaad in de jury, maar ben niet de enige.
Het commentaar dat ik hier geef is vooral bedoeld om je verhaal te verbeteren.
Probeer het verhaal nog wat bij te schaven en laat het zeker meedoen.

groetjes, Johan

Het is nu te laat om echt een goede reactie te geven. Je mist hier en daar wel komma's...Viel me op. Het verhaal ronduit afschuwelijk...zo voor het slapen gaan.Het wekt dus zeker een gevoel op en is inderdaad inlevend geschreven....Ben wel benieuwd naar andere werken en jij je met meer personages van de mens bezig houdt. De inhoud is ook niet echt mijn ding, maar dat heeft dan meer met smaak te maken.
Het is wel durf om je in zo rol in te leven en het op te schrijven...

Amanda

Amanda, bedankt voor je reactie, heb je naar gedroomd ervan?

Dit plaatst me nu wel voor een paar problemen, namelijk dat Johan zegt dat ik veel korte zinnen gebruik en Amanda zegt dat ze komma's mist.
Volgens mij rijmt dat niet met elkaar.
Of moeten er ook komma's in korte zinnen, dan worden ze nog korter lijkt mij.

Johan vindt het te afstandelijk verteld en Amanda inlevend.

Pf....volgende keer toch liever een anonieme jury want ik krijg nu de neiging om het aan te gaan passen aan Johan zijn stijl, puur omdat hij in de jury zit.

Vanavond ga ik even kijken voor je. En dan moet je maar even kijken wat je er zelf mee wil doen...

Nee,heb niet naar gedroomd..

Groetjes Amanda

Ik heb het nagekeken, wellicht heel veel dingen niet gezien...Het is jouw verhaal dus kijk maar wat je ermee doet toch?
zag wel veel "haar" erin ook dat zou je soms kunnen veranderen door bv: zij, vrouw etc...

Succes


Een monster van deze tijd

Door de eerste klap sloeg hij zes tanden uit haar mond.
Ze gilde het uit van de pijn en zakte door haar knieën, kreunend de handen om haar mond .
Hij boog zich voorover en trok ze weg.
Gefascineerd keek hij toe hoe het bloed in golven naar buiten kwam. De lippen waren een vormeloze massa,zij miste nu die mooie witte tanden van haar.
"Ach, sorry mevrouwtje," zei hij spottend. "Heb ik je pijn gedaan?`
Kokhalzend van pijn en angst probeerde de vrouw weg te kruipen.
Hij liet haar even begaan, tilde toen de honkbalknuppel boven zijn hoofd en sloeg opnieuw.
Deze keer brak hij haar arm en de kick die hij kreeg van het knappende geluid overtrof zijn stoutste fantasie.
"Oh man," giechelde hij, "ik zou honkballer moeten worden, wat een voltreffer!"
Hij zag dat de vrouw nu bijna uitzinnig was van angst.
Hij knielde, pakte haar kin vast en keek strak in haar ogen.
Ze was zo voorspelbaar, elke dag rond zonsondergang maakte ze een strandwandeling en steeds nam de vrouw dezelfde route.

Vanavond had hij op haar zitten wachten.
Hij had het al eerder willen doen maar door de storm van de afgelopen week had hij nog geen kan gezien. Geen mens ging naar buiten in dat slechte weer, zelfs zij niet.
Betuttelend zei hij: "Mevrouwtje, mevrouwtje, weet je niet dat je ´s avonds niet alleen moet gaan wandelen?"
"Gelukkig ben ik er ook, wie weet wat er anders allemaal zou kunnen gebeuren!"
De vrouw probeerde iets te zeggen maar door haar verminkte mond kon ze geen verstaanbare woorden uitbrengen.
Hoofdschuddend keek hij haar aan.
"Zo onbeleefd vind ik dat, geen antwoord geven als je wat gevraagd wordt, echt heel, heel erg onbeleefd"
De vrouw lag ineengekrompen op de grond, haar gebroken arm voorzichtig ondersteunend met haar gezonde arm.
Hij nam een kleine aanloop en sprong met zijn volle gewicht van zeventig kilo op haar enkels.
Het geluid dat de vrouw uitbracht had weinig menselijks meer, het leek op het gekrijs van een big in doodsnood.
Hij stond op en bekeek het resultaat.
Een van haar enkels lag in een onnatuurlijke hoek en hij zag een stuk bot door haar sok heen steken.
Goedkeurend, knikte hij.
"Ja, ja, zo gaat dat als je geen normaal gesprek wilt voeren mevrouwtje.
Wat er ook gebeurt, altijd maar dan ook altijd netjes blijven!
Nu gaan we een spelletje doen. Wat dacht je van....tikkertje?"
Hij sloeg bijna dubbel van het lachen om zijn eigen grap.
"Whaa," gierde hij, "tikkertje, hoe kom ik er op!"

Plotseling hield hij op met lachen en bekeek haar aandachtig.
De vrouw lag met gesloten ogen half op haar rug.
Haar gezicht en kleding waren bedekt met bloed en haar gewonde ledematen lagen er nutteloos bij.
"Nee, nee, nee, neeeeee," gilde hij, "je mag niet doodgaan, ik ben nog niet klaar!"
Hij ging zitten en vroeg zich af wat hij moest doen.
Ze waren op een wandelpad dat langs het strand liep en hoewel er geen mens te bekennen was leek het hem beter haar daar niet te laten liggen.
Net toen hij besloten had haar verderop in een paar struiken te leggen, zag hij haar bewegen.
Ze kwam langzaam weer bij bewustzijn.
Haar ogen vonden de zijne en hij zag een blik van afschuw verschijnen.
Het drong tot haar door hoe uitzichtloos haar situatie was.
Opgetogen pakte hij haar enkels vast en sleepte haar in de richting van de struiken.
Ze schreeuwde zo hard dat hij even bang was dat iemand haar zou horen.
Hij vloekte toen hij zich bijna sneed aan het uitstekende bot van haar enkel en plotseling was ze weer stil.
Hij zuchtte, het was voor hem niet leuk als ze bij het minste of geringste zou flauwvallen.
Zich verbazend over haar gewicht trok hij haar verder van het pad af.
Ze was een kleine vrouw en erg slank maar toch was het een hele inspanning voor hem.
Misschien moest hij wat meer aan beweging gaan doen of afvallen.
Bij de struiken aangekomen liet hij haar benen vallen en ging zitten wachten tot ze bij zou komen.
Voorzichtig veegde hij haar lange bruine krullen uit haar gezicht.

Ze was mooi geweest maar nu was haar gezicht veranderd in een onherkenbaar iets.
Het gesleep over het schelpenzand had de werking van schuurpapier gehad zag hij, aan een kant was haar huid niet meer aanwezig.
Even was hij verbaasd dat hij in zijn eentje de vernietiging van zoveel schoonheid had veroorzaakt.
Hij kreeg geen tijd om daar verder over na te denken, hij zag dat ze moeizaam aan het bijkomen was en verheugd begon hij op haar wangen te slaan om haar te helpen.
Zodra tot haar doordrong dat haar situatie niet veranderd was begon ze te huilen.
“Doe me geen pijn meer,” sliste ze tussen haar kapotte tanden en bloederige lippen door.
“Als ik je ooit wat misdaan heb dan spijt me dat echt maar laat me nu alsjeblieft gaan.”
“Goed”, zei hij, ”omdat ik van je hield toen je mooi was zal ik je een kans geven."
"Het enige wat je moet doen is antwoord geven op drie vragen en als je alles goed hebt mag je weg, oke?”
Hij moest lachen toen hij zag hoe hoopvol ze probeerde -ja- te knikken.
“Komt 'ie, eerste vraag: "Ik weet dat jouw naam Denise is, wat is mijn naam?”
“Peter, je naam is Peter!” Ze schreeuwde het bijna uit.
“Heel goed mevrouwtje, mijn naam is inderdaad Peter."
"Tweede vraag: Hoe lang zijn we al buren?”
Tranen van opluchting stroomden over haar wangen.
“Dit is het derde, nee nee, het vierde jaar dat we buren zijn, het vierde jaar,” riep ze uit.
“Uitstekend, het vierde jaar, inderdaad."
Laatste vraag: "Waarom doe ik dit?”
Hij zag haar in elkaar zakken en alle hoop verdween uit haar ogen.
“Nee”, kreunde ze, “nee, nee, nee......”
“Weet je wat, denk er maar even over na, ik ben er zo weer,” zei hij goedmoedig.
Vijf minuten later was hij terug en toen ze de honkbalknuppel in zijn handen zag verdween haar geest.
Hij wist niet waar ze gebleven was maar in ieder geval niet meer in deze wereld.
Haar lichaam begon heen en weer te wiegen en kwijl liep uit haar mond.

“Oh mevrouwtje toch,” zei hij, “het was zo'n makkelijke vraag.
Ik doe dit omdat ik me verveel.
Ik verveel me kapot op dit uitgestorven eiland en toch moet ik elke zomervakantie mee.
Daarom doe ik dit.”
Hij zwaaide de knuppel zo ver mogelijk naar achteren en liet hem met al zijn kracht neerkomen op haar hoofd.
Stukjes schedel, bloed en iets waarvan hij vermoedde dat het deeltjes van haar hersens waren spatten op zijn gezicht.
Ze was dood.
Zijn hoofd schuddend om zoveel domheid haalde hij zijn fiets onder de struiken vandaan.
“Zo'n makkelijke vraag.....
Als ik over twee jaar zestien ben mag ik hopelijk thuis blijven.”

Hi Woopsy,

Wat een gruwelijk verhaal, brrr.

Ik had een beetje moeite om in het verhaal te komen en voor mijn gevoel kwam dat door het volgende:

Ik kan me wel iets voorstellen bij een beul die boosaardig lacht tijdens zijn daden, maar termen als giechelen komen op mij wat ongeloofwaardig over.

Er zitten soms wat tegenstrijdigheden in, waardoor ik me blijf afvragen hoe het precies zit, bijvoorbeeld:

Je schrijft dat ze zo voorspelbaar is en iedere avond om dezelfde tijd een strandwandeling maakt. Maar een paar zinnen later dat zelfs zij door het slechte weer niet naar buiten kwam. Dat staat voor mijn gevoel lijnrecht tegenover elkaar.

En verder begint het verhaal vrij abrupt, ik heb geen enkele binding met de beul of de mishandelde vrouw. Aan het eind komt dat wel weer goed, maar in het begin mis ik dat wel.

Het idee van je verhaal vind ik wel goed bedacht, als je hier en daar de zinnen wat meer met elkaar verbindt en de 'losse eindjes' wat aan elkaar knoopt denk ik dat het een goed verhaal zou kunnen zijn!

Nou ja, ik hoop dat je er wat mee kunt en anders moet je het lekker naast je neer leggen.... succes!

Hoi Woops. Is het nog wel veilig om met jou in de auto naar de meeting te gaan Hihi.

Ik heb nu pas de tijd je verhaal te lezen en een paar dingen vallen me direct op: Je schrijft inderdaad korte zinnen (en er missen dus komma's, je kunt 2 zinnen samenvoegen met een komma, zodat het geheel wat leesbaarder wordt). Verder heb je na elke zin een enter, wat nogal storend leest.
Het verhaal zelf vind ik goed en je schrijft het goed op.

* Amanda, bedankt voor je moeite om het zo uitgebreid te verbeteren, ik denk alleen dat ik dit verhaal uit de wedstrijd haal en mijn andere verhaal ervoor in de plaats doe ( de wens).....

* Plut, ik heb expres giechelen gedaan omdat later blijkt dat het knulletje nog maar 14 jaar is. De vrouw ging elke avond wandelen maar toch niet als het regent? Das toch normaal?
Ik jog ook elke dag maar niet als het regent,ieks.
Maar aangezien je dit niet voor niets vindt, heb ik er "bijna elke dag "van gemaakt,

* Wolf, natuurlijk is het veilig bij mij in de auto, ik snap niet dat mensen een rijbewijs gaan halen, zonder kan het ook makkelijk..
Alleen invoegen op de snelweg vind ik eng maar dan doe ik gewoon mijn ogen dicht en meestal gaat het goed, anders toeteren de mensen wel.


Kan ik nog lid worden van je schrijfclub?

Waarom leest niemand mijn geniale verhaal "de wens" ?

Ps: Ik heb het verhaal aangepast, laaaaange zinnen nu (denk ik)