het oog van de draak

heeft dit genoeg te maken met het thema goede voornemens? ik denk dat ik zo hier en daar nog wel wat ga veranderen maar we zullen zien. de eerste keer dat ik over een thema schrijf dat ik niet zelf bedacht heb en ik moet zeggen, het is een stuk moeilijker als je je aan een bepaald thema moet houden.


Chan zat ondertussen een jaar op de tovenaarsschool van Taalmar. En probeerde nog langer om tevergeefs zijn magie onder de knie te krijgen.

Maar vandaag maakte hij zich daar geen zorgen om. Het was zonnejaardag vandaag en vandaag vierden ze de geboorte van de zon. Het was nu nog donker, maar zodra de zon opkwam zouden de feesten los barsten. en zo was Chan afgedaald om mee to doen aan de feesten. Het werd hem echter al snel te druk en hij vluchtte een van de rustigere zijsteegjes in om te schuilen voor de drukte. Eenmaal in het steegje leunde hij tegen de muur en genoot hij van de rust die nu nog om hem heen was.

‘als we daar onze mislukte tovenaar niet hebben’ hoorde hij een bekende maar ongewenste stem achter zich zeggen. Hij draaide zich om en zag dat zijn vermoeden juist was. Het was Ramor een jongen van school die door zijn enorme omvang de rest terroriseerde. ‘Ramor, laat me met rust’ zei Chan en hij draaide zich om zodat hij weg kon lopen.

‘jij gaat niet weg voordat ik gezegd heb dat je mag gaan’ grauwde de grotere jongen tegen hem en verkocht hem een trap.

Chan kreunde en vroeg ‘wat wil je van me?’

‘ik wil dat je voor de komende jaren mijn slaaf wordt en dat je alles doet wat ik zeg.’

‘nooit’ zei Chan en hij stond op. Ramor haalde uit, maar Chan had hem al aan zien komen. Hij dook onder de vuist door waardoor Ramor tegen de muur aan sloeg en hard vloekte.

‘verdomme, rotjoch!’ schreeuwde Ramor. Hij gooide een vuurbal naar Chan. Deze probeerde hem tegen te houden maar had niet genoeg kracht om een schild op te roepen en hij moest dus wegduiken. De vuurbal knalde tegen de muur achter Chan en deze begon vervaarlijk te trillen.

‘Oh oh” zei Chan en maakte een snoekduik toen de muur achter hem begon in te storten. de twee jongens werden door een stofwolk verzwolgen. Ramor deed nog een uitval naar Chan maar door de rookwolk miste hij. Chan draaide zich om en maakte van het stof gebruik om weg te komen.

Chan rende door de menigte en rende de stad uit. Hij stopte pas toen hij in een veld in de sneeuw stond. Hij liet zich in de sneeuw vallen en het witte goed onder hem kleurde geelbruin van de stof op Chan. Chan vervloekte zichzelf en zijn zwakke magie terwijl de warme tranen strepen trokken over zijn de door de stof geel gekleurde wangen.

Toen hij even later de stralen van de zon op zijn lichaam voelde bezwoer hij zichzelf om zijn magie sterker te maken, maakte niks uit wat ervoor nodig was. Hij zou niet zo zwak blijven als dat hij nu was. Dit was zijn ‘goede’ voornemen voor het nieuwe zonnejaar.

Waarom moet je je aan een thema houden?
Of is dit een of andere wedstrijd?
Ik vond het mooi om te lezen int algemeen.

Eefje258 schreef:Waarom moet je je aan een thema houden?
Of is dit een of andere wedstrijd?
Ik vond het mooi om te lezen int algemeen.

Heb de wedstrijd nu pas gelezen.
Nu heb ik het door.

Als ik jou was zou ik nog wel controleren op fouten, hoofdletters en aanhalingstekens enzo.
Ik vind het lekker soepeltjes lezen.

mijn verhaal is nu af, ik hoop dat het goed is en als iemand nog iets aan te merken heeft, doe dat dan alsjeblieft dan kan ik het alleen maar beter maken
P.S. het verhaal telt nu 1.198 woorden.

de twee delen samen gevoegd en zo goed mogelijk verbeterd (ik hoop dat dit de laatste versie is).


Het oog van de draak
Chan zat ondertussen een jaar op de tovenaarsschool van Taalmar en probeerde nog langer om tevergeefs zijn magie onder de knie te krijgen.
Maar vandaag maakte hij zich daar geen zorgen om. Het was zonnejaardag vandaag en vandaag vierden ze de geboorte van de zon. Het was nu nog donker, maar zodra de zon opkwam zouden de feesten los barsten. en zo was Chan afgedaald om mee to doen aan de feesten. Het werd hem echter al snel te druk en hij vluchtte een van de rustigere zijsteegjes in om te schuilen voor de drukte. Eenmaal in het steegje leunde hij tegen de muur en genoot hij van de rust die nu nog om hem heen was.
‘Als we daar onze mislukte tovenaar niet hebben’ hoorde hij een bekende maar ongewenste stem achter zich zeggen. Hij draaide zich om en zag dat zijn vermoeden juist was. Het was Ramor een jongen van school die door zijn enorme omvang de rest terroriseerde. ‘Ramor, laat me met rust’ zei Chan en hij draaide zich om zodat hij weg kon lopen.
‘Jij gaat niet weg voordat ik gezegd heb dat je mag gaan’ grauwde de grotere jongen tegen hem en verkocht hem een trap.
Chan kreunde en vroeg ‘wat wil je van me?’
‘Ik wil dat je voor de komende jaren mijn slaaf wordt en dat je alles doet wat ik zeg.’
‘Nooit’ zei Chan en hij stond op. Ramor haalde uit, maar Chan had hem al aan zien komen. Hij dook onder de vuist door waardoor Ramor tegen de muur aan sloeg en hard vloekte.
‘Verdomme, rotjoch!’ schreeuwde Ramor. Hij gooide een vuurbal naar Chan. Deze probeerde hem tegen te houden maar had niet genoeg kracht om een schild op te roepen en hij moest dus wegduiken. De vuurbal knalde tegen de muur achter Chan en deze begon vervaarlijk te trillen.
‘Oh oh” zei Chan en maakte een snoekduik toen de muur achter hem begon in te storten. De twee jongens werden door een stofwolk verzwolgen. Ramor deed nog een uitval naar Chan maar door de rookwolk miste hij. Chan draaide zich om en maakte van het stof gebruik om weg te komen.
Chan rende door de menigte en rende de stad uit. Hij stopte pas toen hij in een veld in de sneeuw stond. Hij liet zich in de sneeuw vallen en het witte goed onder hem kleurde geelbruin van de stof op Chan. Chan vervloekte zichzelf en zijn zwakke magie terwijl de warme tranen strepen trokken over zijn de door de stof geel gekleurde wangen.
Toen hij even later de stralen van de zon op zijn lichaam voelde bezwoer hij zichzelf om zijn magie sterker te maken, ongeacht wat ervoor nodig was. Hij zou niet zo zwak blijven als dat hij nu was. Dit was zijn ‘goede’ voornemen voor het nieuwe zonnejaar.


Het duurde enkele weken voordat Chan eindelijk iets vond wat hij kon gebruiken. In een winkel waar hij een boek aan het lezen was over magische artefacten kwam hij een artefact tegen die je magische krachten blijvend zou vergroten. Er stond zelfs een tekening van het artefact bij. Het was een gouden ketting met een stralende robijn eraan bevestigd.
In dit stuk stond geschreven dat het artefact ‘het oog van de draak’ heette en dat de laatste eigenaar een graaf was die in de stad geleefd had. Er stond ook dat het oog samen met de graaf begraven lag onder het kasteel waarvandaan de graaf geregeerd had.
Uit de lessen op school wist Chan dat dit kasteel in de stad lag en hoe hij in het kasteel bij de tombes moest komen waar de vroegere graven lagen begraven.
Een paar dagen later ging Chan op pad. Hij had gewacht tot deze nacht omdat vannacht geen maan was. De reis naar het kasteel verliep zonder problemen en een maal bij het kasteel aangekomen beklom hij door middel van een touw met enterhaak de muur.
Toen hij boven was kon hij zich nog maar net op tijd verschuilen voor de wachters die hun ronde liepen over de muur op zoek naar indringers. Toen de wachters eenmaal langs waren haalde hij zijn touw op en liet zich aan de andere kant van de muur weer naar beneden zakken. Daar liet hij het touw hangen om een vluchtweg te hebben voor wanneer hij zijn doel bereikt heeft.
Hij sloop naar de bediende ingang die nooit gesloten werd en ging naar binnen.
Eenmaal binnen zag hij dat hij zich in de keuken bevond. Hij trok een schort aan die hij aan de muur zag hangen en probeerde om zo stil mogelijk naar de uitgang van de keuken te komen. Chan deed snel de duur open, glipte naar buiten en begon te rennen.
Toen hij een hoek om was geslagen en zich in een nis had verstopt kwam hij er pas achter dat hij zijn adem had ingehouden. Hij liet zijn adem ontsnappen en bleef een tijd stil in de nis zitten. Toen er niks langs kwam deed hij zijn schort uit en ging weer op weg. Hij vond al snel de trap naar de tombes en daalde af naar beneden.
Eenmaal beneden aangekomen kwam hij in een kamer met een hoop tombes van alle overleden graven. Hij zocht de tombe van de graaf die hij moest hebben en probeerde hem te openen. Tot zijn schrik lukte dit hem niet en hij voelde de paniek in hem opborrelen. Toen zag hij de runnen aan de zijkant van de tombe. De tombe was magisch gesloten.
‘Wat doe jij hier?’ hoorde hij ineens de stem van Ramor achter zich.
‘Hetzelfde als jou denk ik’ zei Chan. ‘De tombe is magisch gesloten, jij zult hem moeten openen.’
‘Waarom zou ik jou helpen?’ vroeg Ramor.
‘Omdat ik een uitweg weet’ zei Chan. Ramor dacht hier even over na en liep toen naar de tombe toe. Hij pakte de rand vast en begon te trekken. Zijn handen gloeiden op van de magische kracht en de tombe ging open. Chan dook in de tombe en griste het artefact weg voor Ramor kon reageren.
Hij draaide zich om zodat hij weg kon rennen toen hij Ramor achter zich hoorde. ‘Waar ga jij heen?’
‘Het artefact is voor mij, en ik houd hem’ antwoordde Chan en hij onttrok kracht uit het oog om een vuurbal naar Ramor te gooien. Maar hij had geen rekening gehouden met de kracht van het artefact en de vuurbol was vele malen groter dan Chan had gewild. De bol omsloot Ramor en de jongen werd verteerd door de vlammen. Nog steeds hongerig gingen de vlammen door en sloegen nog drie pilaren om. De ruimte begon vervaarlijk te trillen en Chan wilde zich omdraaien om te vluchten. Maar net voor hij de ruimte uit wilde rennen vielen er blokken van het plafond op zijn weg en kon hij niet meer door.
Chan wist dat hij verloren was en zakte tegen een muur naar de grond. ‘Wat heb ik gedaan?’ kreunde hij. ‘Dit was nooit mijn bedoeling, ik moet het oog vernietigen.’
Hij verzamelde alle kracht uit het amulet en liet alles in één verwoestende explosie naar buiten komen.

De hele stad stortte ineen.

met titel precies 1200 woorden

"met titel telt het 1999 woorden, zonder 1194"

Laaaaaange titel.........

ik weet het maar ik kon niks anders verzinnen. ben nogal slecht in het verzinnen van titels en namen. dus de titels zijn cliché en de namen van de personages zijn in veel verhalen hetzelfde

Oke, maar een titel van 800 woorden ?????

oops, niet gezien, met titel was het 1199, typefoutje denk ik. wel erg dat ik het niet had gezien zelfs terwijl jij het ook nog eens zei.