Nazomerblues

Nazomerblues

De onverwachte herfstbuien geven de tuin een doffe kleur. In het gazon springen soms kikkers rond. God, ik ben er nog niet aan toe om de oversteek van de zomer naar dit nieuwe seizoen te maken.
Met een vingertop raakte ik onder de zon, even de hitte van een mens aan en met hem vele anderen nog.
In een kring geworpen, was ik overgeleverd aan de grillen van de natuur. Handen gingen over mijn lichaam en het vagevuur vanuit de hemel, leek op mij neer te dalen. Een man was genadeloos. Deze dromer tekende een kruispunt aan mijn voeten en nam toen opeens afscheid. Nu, heb ik het gevoel dat ik richtingloos, het einde van het jaar inga.
De wind buiten jaagt de vallende bladeren door mijn gemoed heen. Met mijn voeten loop ik nog over het strand. Alleen, met Gods voetstappen achter me.
Dat vertelt een beroemd gedicht me in ieder geval. Ik versnipper het en gooi het in de kattenbak. De poes miauwt genoeglijk, strijkt haar kopje langs mijn benen en lokt me zo de keuken in.
Daar maak ik het eten voor de beesten klaar en open de deur naar buiten.
De donkere massa boven mijn hoofd belooft een boosaardige storm. Ik veeg het overgebleven schelpenzand van mijn tuinpad. Zie het eiland waar ik in de zomer verbleef, weer voor mijn aangezicht verschijnen.

Misschien is het slechts mijn fantasie? Misschien is het gewoonweg niet mogelijk dat een mens in verschillende werelden kan leven?
En wellicht zet ik zo de vernietiging van mijzelf in werking.
Waarom wil ik een eiland zijn? Waarom leven de buren gelukkig met elkaar?
Ik geloof dat er geen ergere charlatan in de liefde is dan mij. Ja, ik bemin mijn geliefden werkelijk. Nee, had ik evenveel macht als God dan maakte ik zelfs voor ieder van hen een eigen wereld. Er zijn mensen die mij hun beste vriend noemen. Ik ben ook maar een mensen- mens en glimlach daar dan dankbaar om.
Het is genieten als ze binnenkomen, beginnen te dwarrelen door mijn huis en overal bloemen achterlaten. Wezenloos neem ik het waar en kan gewoonweg niet geloven dat ze het oprecht met me menen.
Terwijl ik veeg, vliegen mijn gedachten op in de wind net zoals het schelpenzand, dag, dag.

Soms ben ik gewoon een Dwaas die binnenshuis rond loopt te spoken, realiseer ik me. Maar of ik er werkelijk een bewoner van ben?
Ik kan zo weer in de Magiër veranderen die met een vulpen haar ervaringen deelt. "Jij bent een filosoof,"zegt een vriendin.
Kan haar naaktheid me nog verblinden? Ziet zij mij zoals ik werkelijk ben?
Waarom stel ik zoveel ongeloof in mijn medemens?
Alleen zijn bevalt me, vrij zijn en doen wat ik wil. Doch, soms droom ik van meer. En heel af en toe, gelukkig niet voor lang, vliegt het alleen-zijn me aan. Ik zet de ramen open.
Met een roede veeg ik mijn kamers schoon. In de kelder vind ik onder een stapel dekens een masker. Ik vraag me af hoe het daar terecht is gekomen, volg dan mijn intuïtie en loop weer naar buiten.
De man die jij in de zomer ontmoette staat daar naast zijn auto, hij zwaait, gebaart dat je dichterbij moet komen. Je zoent hem hartelijk, opgevrolijkt neem je hem mee jouw huis in.

Samen gaan we de wenteltrap op. De deur van de slaapkamer staat open. Begrip, heeft geen woorden nodig. De man drapeert zijn kleren op de grond. Jij sluit jouw ogen.
Het bed vindt onze lichamen. En in de lakens verstrengelt, schreeuwt een poes krols naar het bovenraam. Even is er een schreeuw en dan niets meer. De stilte is nacht nu.

"Ga, niet weg?"
"Vraag me niet te blijven."
Even gaan zijn vingers nog over jouw huid. Mijn lippen verzoeken hem. Een laatste omhelzing en dan hoor je de man naar beneden gaan. Het echoën van de wind door de kamer, geeft me in de plotselinge leegte troost.
Door de deur die dichtslaat stapt hij weer zijn huisje, boompje, beestje- leven binnen. En ik ga weer mijn eigen bekende wereld in. Alleen, ben je gewoon een eiland dat er maar verlaten bijligt, bedenk je.
Palmbomen wuiven en het sneeuwt waar ik het wil, god is een vreemdeling en jij een kind dat luchtkastelen bouwt. Een stevige wandeling zal me goed doen! Ik wil naar het park.
Snel schiet ik in een oude spijkerbroek, trek een wollen trui aan en volg dan ook de weg naar beneden. Het geeft me een weemoedig gevoel, een spoor van zijn geur nog, vijf minuten nadat hij is vertrokken.

Bij het park aangekomen vlieg ik snel tussen de bomen. Fietsers gaan ongezien aan mij voorbij.
Stevig stap ik door en verdwijn dan in de massa, word zo eindelijk een deel van hen. De hond die nieuwsgierig aan mij begint te snuffelen, kriebel ik tussen zijn oren. Aan de waterkant ga ik op zoek naar veertjes en steek ze in mijn binnenzakken. Thuis wil ik er de muren mee opsieren.
Dan ga ik liggen in het koude gras dat vochtig is, het interesseert me niet dat ik zo vlekken in mijn kleren krijg. De hemel is helder vandaag. Geen mens zou overtuigd zijn van mijn geloof in dit alles. Toch bid je elke dag naar de aarde en de hemel.
Soms, tart je het lot alleen al- door er te zijn.
Achteloos, lever jij jezelf over en de beslissing om verder te gaan ligt altijd bij jezelf.
Je kunt een landkaart tekenen maar je bepaalt niet hoe een ander die gebruikt.

Ik besluit moedig om verder te gaan. Op een bankje ligt een zwerver te slapen. Ik breek het brood dat ik bij me heb.
"Soms is het bestaan slechts delen," zegt hij als ik hem wakker maak en een stuk geef.
Uit zijn rugzak haalt hij een thermoskan en twee plastic bekers. "Lang geleden? ""Koffie?"
"Ach, ja.""Het leven,"antwoord ik.
De zwerver knikt. Hij lijkt op die ander. "Je hebt er uiteindelijk niets over te vertellen."

© Amanda Malinka

Woopsy snapt het weer eens niet......

Waar gaat het over?

Gr

Woopsy

Ik heb het een en ander aangepast...Fijne dag

Je verhaal is nogal fragmentarisch. Losse gedachten in losse zinnen gestopt. Er zit geen verhaallijn in. Ik denk dat je er beter een gedicht van kunt maken. er zitten namelijk wel mooie gedachtes in.

Groet! Hugo

Eens met Hugo. Verder vind ik dat de zinnen nogal 'raar' opgebouwd, als in niet voor de hand liggend. Het zal ongetwijfeld kloppen maar voor mijn gevoel lopen de zinnen niet lekker. Voorbeeld:

In een kring geworpen, werd ik overgeleverd aan de grillen van de natuur
Buiten mijzelf om vertrok de geest naar een andere dimensie.

Deze zinnen bijvoorbeeld. Zelf ben ik een absolute voorstander om het onderwerp regelmatig af te wisselen met andere beginnen, maar soms lijkt het toch niet te kloppen zo.
Hoop dat je er wat aan hebt.
Liefs, Wolf

Beste Wolf En Hugo.

Duidelijk. Is teveel over de poetische boeg gegooid misschien..heb er ieder geval al een gedicht uit kunnen halen. Dus wat dat betreft met de zinnen komt het goed...En het verhaal, ja geschreven....en recyclen en het mooie eruithalen voor ....whatever
Ga hier proberen te letten in een volgend verhaal in ieder geval.
Thanks voor lezen...Fijne avond

Amanda

Hoi Amanda,

Een beetje meer van hetzelfde: je probeert mooi te schrijven, wat je soms heel goed lukt en som totaal niet. Het is inderdaad te fragmentarisch om het een geslaagd verhaal te vinden. Het einde daarentegen vind ik wel heel mooi.

groetjes, Johan

Beste Johan Thanks...We hebben nog drie dagen toch? Ga van het verhaal een beeld pakken en uitwerken...Kijken wat we er van kunnen brouwen nog...Amanda

Ik heb het "behoorlijk" aangepast.Isnu een heel ander verhaal geworden...

Ben benieuwd...

Amanda

Ik ben echt jaloers op de manier waarop je zinnen kunt maken.
Ik snap het nu wel

Pffff...Gelukkig dank je wel...Was nog een heel karwei vind het moeilijk een verhaal los te laten en er wat anders van te maken...

Fijne nacht nu en bedtijd...zzz